Toen

In 1995, in het derde jaar aan de Amsterdamse mime-opleiding besluiten Paul en Jochem telkens in één week een voorstelling in elkaar te zetten. Die wordt dan op vrijdagmiddag twee keer gespeeld, steeds op een andere plek in het schoolgebouw. Bambie 1, Bambie 2 en Bambie 3 – en later in het schooljaar ook Bambie 4. Het zijn presentaties binnen één onderzoek, maar daarmee is ook de ‘soortnaam’ geboren, Een ‘Bambie’ is vanaf dat moment een voorstelling in Bambiestijl, gemaakt door de twee ‘Bambies’.

In Bambie 1 blijken twee mensen ondanks hun mentale en fysieke zwakheid – zij lopen voortdurend te trillen op hun benen en huilen om het minste of geringste dat fout gaat- toch in staat om elkaar de liefde te verklaren. Aan het eind van deze mierzoete parabel van het menselijk onvermogen spuit Van der Laan met zijn laatste krachten een groot hart van slagroom om geliefde Stavenuiter heen.

Bambie 4
Een grote kartonnen doos, een gang van dertig meter en 200 waxinelichtjes zijn de ingrediënten voor Bambie 4, dat oorspronkelijk gemaakt werd voor het kerstfeest 1996 van de mimeschool. Een naakte man schreeuwt om hulp. Een andere man kleedt hem aan en samen komen zij langzaam dichter bij hun publiek. De man die om hulp schreeuwde, blijkt een kwetsbaar geheim met zich mee te dragen. Zo kwetsbaar, dat het alleen in de dichtst denkbare nabijheid van het publiek kan worden onthuld.